25 juli - Jogjakarta

Na een hapje eten gisteravond hebben we lekker geslapen. Het hotel staat in een hele drukke straat met veel streetfood en kledingwinkeltjes.
Om 9 uur werden we door een taxi bij het hotel opgehaald. Het was een aardige chauffeur die ons naar de Borobudur bracht. Dit is het grootste Boedhistische tempel van de wereld. Het was prachtig! We hadden alle tijd om van de mooie tempel, het park en het onwijs mooie uitzicht te genieten.
Na de Borobudur reden we, met dezelfde taxi chauffeur door naar de Prambanan. Onderweg stopten we bij een leuk bamboe hutje voor een lekkere lunch. Prambanan was ook een prachtige tempel en ook hier genoten we. Ze zijn de tempel nog aan het restaureren, heel bizar om te zien hoeveel werk dat is!
Omdat de Go Pro kapot was gevallen vandaag vroegen we of de taxi chauffeur langs een camera winkel kon rijden, dit was geen probleem. Een nieuwe lens hadden ze niet, maar wel een andere oplossing, zodat we in ieder geval foto's en filmpjes kunnen maken tijdens de rest van de vakantie.
De vader van de chauffeur is schilder en hij vroeg of wij naar zijn atelier wilden gaan om te kijken. Eenmaal daar konden we natuurlijk geen nee zeggen dus kochten we een klein schilderijtje. De man was zo enthousiast en vertelde hoe de schilderijen gemaakt werden. Na het bezoek aan het atelier bracht de chauffeur ons naar het hotel waar we onze bagage pakte en reed hij ons naar het 2e hotel waar we 2 nachten (zouden) blijven. We checkte in en gingen op pad om iets te eten.
Opeens werden we op straat door een onbekende man aangesproken en begon hij over een foto. In eerste instantie dachten wij dat hij met ons op de foto wilde, dat was hier namelijk vaker.. Wij hadden hier even geen zin in dus liepen door. Hij pakte toch zijn telefoon en liep met ons mee en begon weer over een foto. Wij liepen door totdat we op zijn telefoon keken en een foto van ons zagen?!
De foto was gemaakt in het atelier (gemaakt door de taxi chauffeur waar wij van af wisten, hij had er namelijk ook een gemaakt met onze camera). Dit was met de schilder, die zo enthousiast was.
Maar het is heel vreemd dat een onbekende man die foto van ons heeft en we die 'toevallig' tegenkomen midden op straat waar het onwijs druk is?! Allebei hadden we er geen lekker gevoel bij. Mijn (Anouk) eetlust was meteen omgedraaid in misselijkheid. We besloten in het restaurant te gaan eten waar we de dag ervoor ook waren. Naar mijn gevoel keek iedereen op straat ons aan en elke telefoon die ik zag vond ik het maar vreemder worden. Dit slaat natuurlijk nergens op, maar ik vertrouwde niks en niemand meer en zag alleen maar rampscenario's voor me. Ik wil hier weg. Eenmaal in het restaurant gaf ik aan dat ik het echt niet fijn vind. Coen begreep me. Tegenover ons zaten 5 Nederlandse mensen aan tafel, ik sprak ze aan over de situatie. Ze waren erg aardig en begrepen mijn nare gevoel. Ook zij gaven aan dat we moesten doen waar wij ons het fijnst bij voelden. Omdat onze taxi chauffeur wist in welk hotel we zitten en dat we over 2 dagen de trein (waarschijnlijk) nemen naar Surabaya voelde ik me nog minder fijn. Coen at snel een hapje en Anouk een kopje thee. We besloten terug te gaan naar het hotel en een vlucht te boeken voor de volgende morgen om 06.00 uur naar Surabaya. Hierdoor hebben we wel een nacht teveel betaald in het hotel maar dit gaf ons, vooral Anouk, een fijner gevoel en uiteindelijk hadden we toch al alles gezien hier wat we wilden zien. Vanwege dit snelle besluit pakten we onze backpacks in en gingen we voor 4 uurtjes snel naar bed.